Από την Ελένη Σολταρίδου, ψυχολόγο, υποψήφια διδάκτορα Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (@elenasoltaridou).
Κι ενώ οι περισσότερες αναγνώστριες θα περίμεναν να διαβάσουν ένα τυπικό κείμενο για τον ρόλο της μητέρας στη ζωή μας, την αξία της μητρότητας, την αλλαγή του ρόλου και των συνθηκών γύρω από αυτό τον ρόλο, εδώ θα συναντήσουν μια ανατροπή, μια άλλη οπτική.
Μια οπτική ίσως πιο έντονη, με μεγαλύτερο βάθος, που σχετίζεται με μύχιους φόβους, το αίσθημα της ματαίωσης, την απόρριψη και την ανάγκη των μαμάδων να γινόμαστε αποδεκτές. Μια σωστά τοποθετημένη ερώτηση είναι η εξής: "Από ποιον να γινόμαστε και να είμαστε αποδεκτές;". Από τους συντρόφους μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους συνεργάτες μας, τις άλλες μαμάδες; Και αν αναζητάμε την επιβεβαίωση και την αναγνώριση από τους άλλους, αλλά δεν τη δίνουμε εμείς οι ίδιες στον εαυτό μας, πότε άραγε η επιβεβαίωση και η αναγνώριση θα μας είναι αρκετές; Μήπως, τελικά, αυτή η αναζήτηση τροφοδοτεί έναν ανικανοποίητο και ατέρμονο ανταγωνισμό ανάμεσά μας, μεταξύ μαμάδων;
Τελικά, ποια μητέρα θέλουμε να είμαστε;
• Η μητέρα που συγκρίνει μόνιμα τον εαυτό της με τις άλλες μαμάδες;
• Η μητέρα που αμφισβητεί τον εαυτό της και τις επιλογές που κάνει;
• Η μητέρα που νιώθει ότι ποτέ δεν είναι επαρκής και αρκετά καλή;
• Η μητέρα που νιώθει ότι ποτέ δεν είναι αρκετά όμορφη;
• Η μητέρα που ποτέ δεν έχει αρκετό χρόνο για τον εαυτό της;
• Η μητέρα που φροντίζει πάντα τους άλλους, είναι εκεί για εκείνους, τις ανάγκες και τα θέλω τους και στη δική της ζωή και στα δικά της θέλω είναι απλώς παρατηρητής;
• Η μητέρα που τις περισσότερες φορές βιώνει υψηλό ανικανοποίητο και υψηλά επίπεδα άγχους;
• Η μητέρα που αναζητά στα social media τι κάνουν οι υπόλοιποι και συγκρίνει τον εαυτό της με αυτούς;
• Η μητέρα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα οι άλλοι προβάλλουν μια ιδανική ζωή, που όμως δεν έχουν, τη στιγμή που η ίδια συγκρίνεται μαζί τους ακυρώνοντας τη δική της ζωή και τις δικές της επιλογές;
• Η μητέρα που νιώθει βαθιά ματαίωση γιατί σκέφτεται ότι όλα αυτά που βλέπει δε θα τα αποκτήσει;
• Η μητέρα που είναι σε βαθιά άρνηση γιατί αδυνατεί να αντιληφθεί ότι δεν εστιάζει στις δικές της ανάγκες και στα δικά της θέλω;
Δάσκαλε που δίδασκες
Ας αναρωτηθούμε: Γιατί από τη μια συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να εστιάζουν στον εαυτό τους και από την άλλη χτίζουμε την ταυτότητά μας γύρω από τις πράξεις και τις επιλογές των άλλων; Νουθετούμε τα παιδιά μας να μην εκτίθενται συνεχόμενα σε εξιδανικευμένες συνθήκες ζωής που προβάλλονται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί οι μαμάδες δεν επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα "φίλτρο" που θα μας βοηθήσει να προστατέψουμε τον εαυτό μας και τις υπάρχουσες επιλογές μας;
Αναζητώντας τις απαντήσεις
Το FOMO (Fear Of Missing Out) θα μπορούσε να είναι μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Στην πράξη, είναι η αίσθηση ότι χάνω κάτι ενδιαφέρον ή ότι αφήνω μια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο συναισθήματα άγχους, μειονεξίας, ακόμα και ζήλιας. Τα τραύματα του παρελθόντος μας και τα απωθημένα τα οποία έχουμε θα μπορούσαν να είναι άλλη μία απάντηση. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε και είδαμε τους γονείς μας να συμπεριφέρονται θα ήταν επίσης άλλη μία απάντηση σε όλα τα προαναφερθέντα ερωτήματα.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας γονέας, καμία μαμά και κανένας άνθρωπος δεν ξεκινά από την ίδια αφετηρία. Όπως αλήθεια είναι και ότι η σύγκριση σχετίζεται με υψηλά επίπεδα ανταγωνισμού, ματαίωσης, ανασφάλειας, ζήλιας. Και αν αναρωτιέσαι ποια συμβουλή θα μπορούσε να σε βοηθήσει στη διαχείριση της σύγκρισης με τους άλλους, δε θα μπορούσα να σκεφτώ καμία πιο πετυχημένη: "The worst bullies you will ever encounter in your life are your own thoughts". Γιατί, τελικά, ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός του εαυτού μας είναι οι ίδιες μας οι σκέψεις.
ΑΠΟ ΤΟ SHAPE ΜΑΙΟΥ 2025
