Όταν η κόρη μου ζωγραφίζει είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας της. Λατρεύει τη ζωγραφική, να χρησιμοποιεί με προσοχή τα χρώματα και τα διαφορετικά εργαλεία που έχει- τους μαρκαδόρους, τις τέμπερες, τις λαδομπογιές. Όμως την πιάνει μια τελειομανία. Δεν δέχεται να κάνει κανένα λάθος. Κι αν το τελικό αποτέλεσμα δεν της αρέσει, σκίζει το χαρτί ή το τσαλακώνει και συνήθως κλαίει.
Μια μέρα που ξεκίνησε να κλαίει κλωτσόντας το χαρτί και λέγοντας “έκανα χάλια το δέντρο”, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι τα λάθη μας βοηθούν να μάθουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να προσπαθούμε, μέχρι να τελειοποιήσουμε κάτι στο βαθμό που γίνεται. Αλλά ό,τι κι αν της έλεγα δεν με άκουγε.
Έτσι αποφάσισα να της δείξω τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας κάθε φορά που κάνουμε ένα λάθος, χρησιμοποιώντας το τσαλακωμένο χαρτί με τη ζωγραφιά της που είχε ήδη απορρίψει. Της λέω “βλέπεις αυτό το τσαλακωμένο χαρτί; Ας υποθέσουμε ότι είναι το μυαλό σου”.
Πήρα ένα καθαρό ατσαλάκωτο χαρτί και της λέω “τι βλέπεις σε αυτό το χαρτί;”. “Τίποτα” μου απάντησε. “Τώρα τσαλάκωσέ το, όπως κάνεις όταν εκνευρίζεσαι με ένα λάθος που έχεις κάνει”. Το τσαλάκωσε και μετά το ανοίξαμε μαζί. “Τώρα τι βλέπεις;”, την ρωτάω. “Πολλές γραμμές” μου λέει.
Ακριβώς... “αυτό το χαρτί μετά από ένα λάθος, απέκτησε πολλές γραμμούλες. Αυτό παθαίνει και ο εγκέφαλός σου όταν κάνεις ένα λάθος. Αυτές οι γραμμές είναι νέες συνδέσεις που δημιουργούνται κάθε φορά μετά από ένα λάθος. Αυτές οι γραμμούλες κάνουν το μυαλό σου πιο δυνατό και πιο μεγάλο. Χάρη σε αυτές τις γραμμούλες μαθαίνεις”.
Της εξήγησα ότι αυτές “οι συνδέσεις” μας θυμίζουν τι κάναμε λάθος την προηγούμενη φορά ώστε να μην το επαναλάβουμε, αυτές οι γραμμές μας βοηθάνε να βρούμε νέους τρόπους για να διαχειριστούμε κάτι ή να δημιουργήσουμε κάτι κι αυτές οι γραμμές είναι ό,τι πιο όμορφο δημιουργείται στο μυαλό μας.
