Οι γονείς πολλές φορές στην προσπάθειά μας να θέσουμε όρια στα παιδιά καταλήγουμε να τα τιμωρούμε. Μια λύση που είναι προσωρινή. Η τιμωρία, άλλωστε, εστιάζει στην κακή συμπεριφορά του παιδιού "δεν τακτοποίησες το δωμάτιό σου, δεν έχει τάμπλετ για δυο μέρες” και δεν έχει καμία σχέση με την πειθαρχία που σημαίνει... ακολουθώ τους κανόνες του σπιτιού.
Η τιμωρία δεν μαθαίνει στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που τον οδηγούν σε μια "κακή” συμπεριφορά. Το κάνει να νιώθει άσχημα, να ντρέπεται, να φοβάται. Τα παιδιά έχουν πολλά συναισθήματα από τη στιγμή που γεννιούνται, όμως δεν ξέρουν πώς να τα εκφράσουν και πώς να τα διαχειριστούν. Οι γονείς τους τα μαθαίνουμε σταδιακά- κυρίως βλέποντας πώς αντιδράμε εμείς όταν έχουμε παρόμοια συναισθήματα- και επιτρέποντάς τους να κάνουν λάθη. Να τα αποδέχονται και να τα διαχειρίζονται, βρίσκοντας λύσεις.
Η τιμωρία δεν δίνει τη δυνατότητα σύνδεσης με τα συναισθήματα αλλά ούτε με τους γονείς, ώστε να νιώσουν ασφάλεια. Η τιμωρία δημιουργεί ντροπή στα παιδιά. Όταν τα παιδιά ντρέπονται μπαίνουν σε μια κατάσταση που νιώθουν 'παγωμένα', δεν ξέρουν τι να σκεφτούν, πώς να εκφραστούν. Άρα δεν μπορούν να μάθουν από το λάθος τους ούτε να το διαχειριστούν.
Η τιμωρία μαθαίνει στα παιδιά ότι είναι "κακά παιδιά”. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους από τον τρόπο που τα βλέπουμε κι εμείς. Οπότε αν βλέπουν ότι θεωρούμε ότι είναι κακά παιδιά, θα αρχίσουν να το πιστεύουν. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να αλλάξουν μια κακή συμπεριφορά, αν πιστεύουν ότι έτσι λειτουργούν. Αντίθετα, πρέπει να τους δείξουμε ότι τους έχουμε εμπιστοσύνη. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται ότι είναι καλά για να βγάλουν προς τα έξω την καλοσύνη τους ως "καλή” συμπεριφορά.
Διαβάστε Επίσης
