Η τέχνη είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Αυτή, είναι μία συνειδητοποίηση που ένας ενήλικας, αργά ή γρήγορα, κάνει στη ζωή του βλέποντας την επίδραση που έχει το θέατρο, ο κινηματογράφος, η μουσική, η λογοτεχνία αλλά και η ζωγραφική στην καθημερινότητά του. Πόσες καλοκαιρινές νύχτες δεν περνάμε στα θερινά σινεμά ή σε συναυλίες και παραστάσεις στα ανοιχτά θέατρα της πόλης; Πόσα μουσεία ή χώρους πολιτισμού δεν έχουμε βάλει στο πρόγραμμα των διακοπών; Και φυσικά, διαβάζουμε ασταμάτητα βιβλία!
Η μορφή της τέχνης που θα επιλέξουμε εξαρτάται από πολλά πράγματα. Η μύησή μας όμως σε αυτή ξεκινά σίγουρα από την παιδική κιόλας ηλικία με τον γονιό να έχει σημαντικό ρόλο. Το να διαβάζουμε βιβλία στα παιδιά, να τους λέμε ιστορίες ή να ζωγραφίζουμε μαζί τους είναι κάποιοι από τους τρόπους για να τους δώσουμε ερεθίσματα. Στην πορεία, μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα δημιουργικά μονοπάτια, όπως είναι η ποίηση.
Μπορεί όμως ένα ποίημα να γοητεύσει ένα παιδί; Είναι εύκολο να καταλάβει τα νοήματά της; Η ποίηση δημιουργεί έναν όμορφο διάλογο με τον γονέα αφού οι στίχοι, πολλές φορές με ομοιοκαταληξία ή με χιoύμορ δοσμένοι, γεννούν στο παιδί εικόνες. Ακόμα και ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη μπορούμε να του διαβάσουμε. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε από κάτι πιο "βατό".
Πάμε να πιάσουμε ουρανό
Η εικαστικός Μαρία Φραγκουδάκη έγραψε ποιήματα για τα παιδιά της, Νεφέλη, Γιάννη και Λουίζα και 10 από αυτά τα μοιράστηκε μέσα από μία σκληρόδετη έκδοση με τίτλο "Πάμε να πιάσουμε ουρανό", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με όλο τον κόσμο. Η δημιουργός αφήνει αυτή τη φορά τα πινέλα της και μιλά με λέξεις για όλα αυτά τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν έναν γονιό όταν βλέπει για πρώτη φορά το μωρό του, την άνευ όρων αγάπη που αισθάνεται αλλά και την ευθύνη. Οι στίχοι της μιλούν επίσης για τον χρόνο που περνάει χωρίς να το καταλάβουμε, τα ανεξάντλητα "γιατί" των παιδιών που συχνά δεν έχουν απάντηση, τα ανυπόκριτα βλέμματά τους, τις ενοχές των γονιών αλλά και την περηφάνια τους όταν τα μικρά τους κατακτούν κάθε νέα δεξιότητα.
"Πάμε ξανά σε μέρος γνώριμο να πιάσουμε ουρανό.
Σε θυμάμαι πάντα σαν όνειρο φανταχτερό.
Μες στο σκοτάδι χαμόγελο φωτεινό, μάτια λαμπερά,
που όταν τα αντικρίζω με πλημμυρίζουν χαρά.
Περηφάνια, ελπίδα, ζωντάνια, ΕΣΥ
πάντα να μου πεις τις ιστορίες σου δίχως γιατί"
Το βιβλίο έντυσε με τα υπέροχα σκίτσα της η Φωτεινή Τίκου που έχουμε αγαπήσει μέσα από πολλά ακόμα παιδικά βιβλία.
Μιλώντας όμως για τέχνη, να σημειώσουμε ότι η Μαρία Φραγκούδακη δραστηριοποιείται έντονα στα καλλιτεχνικά δρώμενα ιδρύοντας το ArtActs4Kids και το ArtActs4Women.
