Όταν ακούς τη δήλωση "μια γυναίκα πρέπει να κάνει παιδί, αλλιώς είναι μισή" μπορεί να συμφωνήσεις ή μπορεί να διαφωνήσεις. Μπορεί να προσβληθείς ή μπορεί να πεισμώσεις. Μπορεί έως και να δικαιωθείς εάν έχεις τις ίδιες απόψεις σε μια εποχή που η μητρότητα δικαιωματικά είναι επιλογή και όχι αυτοσκοπός.
Η Νένα Μεντή πρόσφατα έκανε αυτή τη δήλωση μιλώντας για τη δική της εμπειρία. "Εγώ δεν είχα παιδί όταν έχασα τον πρώτο μου άντρα. Δεν είναι από τον πρώτο μου άντρα το παιδί. Ήμουν νέα, ήθελα να γκομενίσω, αυτά μπορεί να ήταν στο μυαλό μου. Κι όμως στο βάθος του τούνελ ήταν ένα παιδί. Γιατί η γυναίκα πρέπει να κάνει ένα παιδί. Είναι μισή εάν δεν κάνει. Γιατί το λέω αυτό; Άσε τον άντρα, έχει διαφορετική ψυχοσύνθεση. Η γυναίκα έχει γεννηθεί για να είναι και μάνα. Να φέρει στη ζωή έναν άνθρωπο".
Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά- αρχικά τα βιολογικά- αλλά και τα ψυχικά ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί. Να το φροντίσουμε, να το αγαπήσουμε απόλυτα, να το μεγαλώσουμε. Όχι, όμως, όλες οι γυναίκες.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι- όλες οι γυναίκες- ιδανικοί για γονείς. Κι ίσως να επιλέγουν να μην γίνουν για αυτό τον λόγο. Δεν έχουν όλοι να προσφέρουν αγάπη, χρόνο, φροντίδα.
Δεν θέλουν όλες οι γυναίκες να κάνουν παιδί. Και δεν νιώθουν μισές. Νιώθουν ολοκληρωμένες προσφέροντας διαφορετικά.
Και κυρίως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να κάνουν παιδιά. Και μπορεί να θέλουν. Και όταν ακούν "πρέπει γιατί αλλιώς είσαι μισή", καταρρέουν. Τις τσακίζουμε.
Η Νένα Μεντή είπε την άποψή της μέσα από τη δική της εμπειρία. Μίλησε συναισθηματικά για τα δικά της "θέλω". Ίσως έπρεπε να πει "εγώ θα ένιωθα μισή εάν δεν έκανα παιδί" και πιστεύουμε ότι κατά βάθος αυτό εννοούσε. Πιστεύει ότι η μητρότητα είναι ένας σπουδαίος ρόλος και αυτό ήθελε να τονίσει. Οι απόψεις της κατά καιρούς αυτό αποδεικνύουν. Είναι μια γυναίκα με ενσυναίσθηση, με λογική, με ενδιαφέρον για τους άλλους.
Ένα σχόλιο όμως για όσους μπορεί όντως να πιστεύουν σε αυτό το πατριαρχικό μοντέλο: Όταν χαρακτηρίζουμε "μισό" έναν άνθρωπο που είτε από επιλογή είτε όχι δεν έκανε παιδιά, τότε τόσο η ενσυναίσθηση τόσο και η στοργή που ταυτίζεται με τη λέξη "μάνα" παγκοσμίως, δεν υπάρχει. Κι αν είσαι μάνα μόνο με το παιδί σου και δεν είσαι "μάνα" με τον υπόλοιπο κόσμο, τότε ποιος είναι ο ρόλος σου, το πρότυπο που δίνεις στα παιδιά, η σχέση σου με το περιβάλλον σου και την κοινωνία; Μάλλον είμαστε "μισοί" σαν άνθρωποι όταν διαχωρίζουμε, βάζουμε ταμπέλες ή μισούμε. Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος ούτε για να είσαι "μάνα" ούτε για να είσαι "άνθρωπος". Αρκεί να αγαπάς και να δείχνεις κατανόηση.
