Μακριά από τα παραδοσιακά παιχνίδια που δυναμώνουν τα δάχτυλα και πάνω από τις οθόνες αφής όλη την ημέρα, δυσκολεύονται να μάθουν βασικές δεξιότητες και μένουν πίσω στην εκμάθηση της γραφής
«Δεν έρχονται πια παιδιά στα σχολεία με τη δύναμη στα χέρια και την επιδεξιότητα που είχαν τα παιδιά πριν από 10 χρόνια», λέει στον Guardian η ειδικευμένη σε παιδιά εργοθεραπεύτρια Σάλι Πέιν. «Τους λείπουν βασικές ικανότητες», προσθέτει.
Η φύση του παιχνιδιού έχει αλλάξει, εξηγεί: «Είναι πιο εύκολο να δώσεις σε ένα παιδί ένα iPad, παρά να τα ενθαρρύνεις σε παιχνίδια που θα αναπτύξουν τους μύες, όπως με τα τουβλάκια ή με παιχνίδια που τα τραβάς με το σκοινί».
Ο μικρός Πάτρικ, μόλις έξι ετών, χρειάστηκε συνεδρίες με εργοθεραπευτή για έξι μήνες για να δυναμώσει τα δάχτυλά του ώστε να πιάνει σωστά το μολύβι, με τα τρία δάχτυλα (αντίχειρα, δείκτη και μέσο). Η μητέρα του παραδέχεται στον Guardian ότι το λάθος ήταν δικό της: «Του έδινα να παίζει με τεχνολογικά παιχνίδια, σχεδόν καθόλου με περισσότερο παραδοσιακά. Στο σχολείο που είπαν ότι έπιανε το μολύβι όπως οι άνθρωποι των σπηλαίων έπιαναν τα κλαδιά. Δεν μπορούσε να το κρατήσει αλλιώς, οπότε δεν μπορούσε να μάθει να γράφει γιατί δεν μπορούσε να κινεί το μολύβι με ακρίβεια»Κάθε παιδί μαθαίνει να γράφει με διαφορετικό τρόπο και, όπως λένε οι επιστήμονες, το ζήτημα είναι σύνθετο και χρειάζεται περισσότερη έρευνα.
Χωρίς έρευνα υπάρχει κίνδυνος ότι κάνουμε πολλές διαφορετικές παραδοχές για τους λόγους που ένα παιδί δεν μπορεί να γράψει στην ηλικία που πρέπει, εξηγούν.
Από την άλλη πλευρά, κάποια σχολεία συνδυάζουν χρήση τάμπλετ και μολυβιού από τα παιδιά, ωστόσο δεν μπορεί να γίνει κάτι για τον χρόνο που ξοδεύουν με τις οθόνες αφής στο σπίτι τους. Μέχρι τότε στη Βρετανία – και προφανώς και ανά τον κόσμο – οι δάσκαλοι θα βλέπουν όλο και πιο μικρές ηλικίες να μην μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτή τη βασική λειτουργία.
