Γρηγόρη μου,
5 χρόνια πριν γεννηθείς αποφασίσαμε με το μπαμπά να κάνουμε μωρό. Όλοι μας είπαν πως θα ναι πανεύκολο και γρήγορο, αλλά το "ταξίδι" ήταν προδιαγεγραμμένο. Έμεινα έγκυος 2 φορές σε 2 χρόνια, αλλά δυστυχώς ήταν παλλίνδρομες κυήσεις. Έψαξα, έκανα εξετάσεις, άλλαξα πολλούς γιατρούς, γιατί όλοι έλεγαν πως είμαι μικρή και όλα είναι στο μυαλό μου... (ήμουν 33 πλέον) Κάποια στιγμή βρήκαμε το γιατρό που ασχολήθηκε μαζί μου πραγματικά, που προσπάθησε να βρει αν υπάρχει πρόβλημα και γιατί δεν προχωράνε οι εγκυμοσύνες μου... ξεκίνησα εξωσωματική και έμεινα άλλες 2 φορές έγκυος.
Κάπου ανάμεσα στις προσπάθειες, τις αποβολές και τη λαχτάρα μου να γίνω μαμά, ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.
Κάπου ανάμεσα στις προσπάθειες, τις εξετάσεις, τις αποβολές, την ανυπομονησία μου, την λαχτάρα μου να γίνω μαμά, ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω... είχα αποφασίσει πως μάλλον δεν είναι γραφτό, και για κάποιο λόγο θα γίνω καλή θεία. Ένιωθα πολύ μόνη μου, με τις σκέψεις μου, το άγχος μου, κι ακόμα κι αν είχα πραγματικά όλη μου την οικογένεια και τους φίλους μου δίπλα μου, εγώ ήμουν στο σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού μου. Έκανα μια τελευταία προσπάθεια, 25 Νοεμβρίου το 2022, με αισιοδοξία πάντα αλλά δε περίμενα πολλά...
14 μέρες μετά ήρθε το πρώτο αποτέλεσμα: ήμουν έγκυος. Η πρώτη μου αντίδραση, φόβος, χαρά, μετά ξανά φόβος και μετά ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ.
Θα τον γνωρίσω άραγε; Θα πάνε όλα καλά; Θα ακούσω το κλάμα του; Θα τον κρατήσω στην αγκαλιά μου;
Και όλα έγιναν αγάπη μου, όλα. Άκουσα τη καρδούλα σου, σε είδα να ρουφάς το δάχτυλό μου στη κοιλιά μου και σε ένιωσα μέσα μου σαν ένα ολοκληρωτικό θαύμα.
Τη μέρα που σε κράτησα επιτέλους στην αγκαλιά μου κατάλαβα πως τώρα, αυτή η αγάπη είναι διαφορετική, ξεχωριστή, δε συγκρίνεται με κανένα έρωτα, καμία καψούρα. Τώρα είσαι εδώ και η μαμά θα κάνει τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένος.
