Β α σ α ν ί ζ ο μ α ι…, λέει το γνωστό γκράφιτι πάνω στους τοίχους της Αθήνας. Κάποια μητέρα θα τα φιλοτεχνεί αυτά τα γκράφιτι... Θα ξεγλιστρά από το σπίτι, κρυφά τα βράδια, όταν όλοι πια ηρεμούν και παύουν να ζητούν το ένα και το άλλο, όταν πια ο ύπνος τους της αφήνει το περιθώριο κάποιων ωρών για να είναι επιτέλους ο εαυτός της. Κι ο… αδύναμος εαυτός της. Θα ανεβαίνει στις σκαλωσιές με κίνδυνο ζωής, θα αιωρείται πάνω από το χάος του κενού από κάτω της, για να «εκφραστεί» με το πινέλο, γιατί στην πραγματική της ζωή δεν την παίρνει να ψελλίσει παράπονο, δεν την παίρνει να πει πως κουράστηκε, δεν την παίρνει να δείξει κανενός τύπου αδυναμία.
Στην πραγματική ζωή όλοι απαιτούν να είναι δυνατή. Για να ακουμπήσουν πάνω της.Δεν αρρωσταίνει ποτέ. Δεν προλαβαίνει. Κι αν τύχει και αρρωστήσει, θα ακούσει:
«Εσύ, θα τα καταφέρεις..» ή
«Δεν έχεις ανάγκη, εσύ, είσαι δυνατή, είσαι θηρίο εσύ…».
Οπότε θα πετάξει την αρρώστια στα γρήγορα από πάνω της, σαν να τινάζει τη σκόνη από τα ρούχα, θα σηκώσει το κρεβάτι στους ώμους της και θα τρέξει… Να φροντίσει, να υπηρετήσει, να εξυπηρετήσει, να σώσει, να ενθαρρύνει, να εμψυχώσει, να γιατρέψει, να επουλώσει.
Είναι δυνατή. Κι ας β α σ α ν ί ζ ε τ α ι κατά βάθος. Κανείς δεν πρέπει να το μάθει. Κανείς δεν πρέπει να το υποψιαστεί. Οφείλει να δείχνει ατσάλινη κι ας είναι μαλακή σαν ζυμάρι. Οφείλει να είναι υπεράνθρωπος. Δεν έχουν οι υπεράνθρωποι ανθρώπινες αδυναμίες. Τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Έχουν κολλημένο στο κούτελο την ταμπέλα του δυνατού, κι έρχονται οι υπόλοιποι και ζητούν τα πάντα. Να τους κατεβάσεις τα άστρα από τον ουρανό, να τους ανεβάσεις στα άστρα να αγγίξουν τον ουρανό… Όλα τα ζητούν από τον δυνατό. Και ο δυνατός οφείλει να ανταπεξέλθει. Με τρόπο που να φαίνεται αβίαστος, χωρίς ζόρισμα, μην τύχει και «πληγωθούν» αυτοί που ζητάνε…
Απαιτεί πολύ ιδρώτα το κοστούμι της δυνατής.
Απαιτεί να το τιμήσεις. Πώς; Με το να γίνεις πιο δυνατή ακόμη! Γιατί η μητέρα είναι το μπετόν που θα πέσει στα θεμέλια, για να χτίσουν οι άλλοι τα οικοδομήματά τους. Και το μπετόν πρέπει να είναι μπετόν, όχι παίξε-γέλασε. Πρέπει να είναι σκληρό και ανθεκτικό. Αλλά, ενίοτε, να γίνεται απαλό και ευέλικτο σαν τον Τιραμόλα, με πολλαπλά χέρια σαν τη θεά Κάλι, με επτά και βάλε ζωές σαν τις γάτες (γιατί, τι θα απογίνουν οι άλλοι αν λυγίσει το ατσάλι, αν η δυνατή πάψει να είναι δυνατή;)
Πού να το πούμε και πού να το ομολογήσουμε πως έχουμε ανάγκη από κάποιον πιο δυνατό από μας; Πού να το εξομολογηθούμε πως η στολή της σούπερ δυνατής μαμάς κρύβει από κάτω κάλους και πληγές και αίμα; Είναι ντροπή τέτοια ομολογία. Έτσι μας μάθανε οι δικές μας μαμάδες. Μας μάθανε πως οι μαμάδες ΔΕΝ νιαουρίζουν.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
Οι μαμάδες είναι δυνατές. Οι μαμάδες δεν κλατάρουν. Δεν πεθαίνουν (ακόμη κι όταν πεθαίνουν).
Οι μαμάδες θα βρουν τη λύση. Οι μαμάδες θα επινοήσουν λύση. Και, κυρίως, οι μαμάδες θα γίνουν ο Άτλαντας που θα σηκώσει όλο το «βάρος». Και τον Θόλο του Ουρανού και τη Γη! Για χάρη των παιδιών τους. Κι ας β α σ α ν ί ζ ο ν τ αι για να τα καταφέρουν. Κι ας λυγίζουν οι ώμοι τους, κι ας βογκάει η ψυχή τους.
Η ταμπέλα «δυνατή» όμως είναι παγίδα. Γιατί όσο πιο δυνατές γινόμαστε, τόσο αποδυναμώνουμε τους άλλους. Όσο βγάζουμε τα κάστανα από τη φωτιά, τόσο φουντώνει η φωτιά και μας λιώνει. Γιατί όσο περπατάμε με αυτοθυσία στα αγκάθια, οι άλλοι κρατούν μαλακές τις πατουσίτσες τους. Αλλά οι μαλακές πατούσες, οι καλομαθημένες -από μας τις δυνατές μαμάδες- πατούσες των οικείων μας, δεν μπορούν να περπατήσουν εύκολα τον δρόμο της ζωής. Κι όσο εμείς ανεμίζουμε με κρυφό καμάρι την «μπέρτα» της δύναμής μας, τόσο τη στερούμε από τους αγαπημένους μας.
Μήπως, λοιπόν, είναι μεγαλύτερη δύναμη το να πάψουμε να είμαστε «δυνατές παντός καιρού» και μεγαλύτερη μαγκιά να παραδεχτούμε και την αδυναμία;
Μήπως είναι περισσότερο ωφέλιμο και διδακτικό για τα παιδιά μας να πετάξουμε το χαλύβδινο περίβλημά μας;
Μήπως η αδυναμία μας μπορεί να γίνει η προωθητική τους δύναμη;
Αν πάψουμε να τρέχουμε να «πιάσουμε στον αέρα» τα αυγά πριν σπάσουν, μήπως τα αυγά γίνουν άθραυστα εξ ανάγκης;
Οι αγαπημένοι μας δεν θέλουν μόνο τη δύναμή μας.
Θέλουν και την αδυναμία μας. Μας θέλουν ανθρώπινες. Μας θέλουν χωρίς πληγές κάτω από το «κουστούμι». Αντί να β α σ α ν ι ζ ό μ α σ τε λοιπόν παριστάνοντας πάντα τις δυνατές, ας τους δανείζουμε, που και που, την μπέρτα του υπερήρωα. Ας αφήσουμε αυτούς που αγαπάμε να αναδείξουν τη δική τους δύναμη, «σβήνοντας» διακριτικά τη δική μας. Είναι εξίσου στοργικό. Και είναι εξίσου αγαπησιάρικο…
Διαβάστε επίσης:
Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία
