Όταν κλείνει ένας κύκλος, τον αφήνουμε πίσω μας, όπως αφήνει το φίδι το παλιό του "πουκάμισο" κάπως έτσι το λέει ο Γκαίτε θαρρώ. Και σαν από ένστικτο επιβίωσης προσπαθούμε να κάνουμε καινούρια ξεκινήματα και ταξίδια, να σκαρώσουμε όμορφα τραγούδια, χωρίς κανέναν φάλτσο στη χορωδία μας και χωρίς ''μαύρες τρύπες'' στη ζωή μας.
Άλλοτε τα καταφέρνουμε, άλλοτε όχι.
Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, βλέπουμε κάθε μέρα το πρωί στον καθρέφτη καινούριες άσπρες τρίχες στα μαλλιά. Όχι, δε γινόμαστε κύκνοι, γινόμαστε πιο σοφοί και πιο δυνατοί. Στην πορεία κάποιοι φεύγουν και αφήνουν πίσω κενό. Γι’αυτό πάντα κάτι θα λείπει και πάντα θα πονά μια ανάμνηση, όπως το τραύμα που ακόμη κι αν έχει κλείσει, όταν πιάσει παγωνιά σε ενοχλεί. Και όπως η τρύπια τσέπη, που χάνει τα κέρματα και χάσκει ανήμπορη να συγκρατήσει οτιδήποτε πια και αφήνεται.
Μπορεί να χάνουμε πολλά. Ποτέ όμως δε χάνονται όλα. Αν ψάξουμε καλά, θα δούμε σε απόσταση αναπνοής καλούς ανθρώπους με πρόσωπα χαμόγελα λες και βγήκαν από παιδικές φωτογραφίες.
Ξέρω ότι ακόμη κρατάς στη ντουλάπα σου εκείνα τα βατραχοπέδιλα που σου αγόρασε ο πατέρας σου στις πρώτες σας διακοπές και πως κάθε φορά που τα κρατάς στην αγκαλιά σου χαμογελάς με ανακούφιση για τον θησαυρό σου. Καθώς τα χρόνια περνούν, το χαμόγελο στους ανθρώπους γίνεται πιο γοητευτικό και τα μάτια λάμπουν περισσότερο, γιατί κουβαλούν ιστορίες και πόνο. Το νου σου στο παράθυρο απόψε τη νύχτα, ίσως έχεις κάποιο ανεπίδοτο εδώ και καιρό!Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
