Ας υποθέσουμε το εξής σενάριο:
Επιστρέφουμε από μια κακή μέρα σπίτι μας και χτυπάμε τις πόρτες από τα ντουλάπια ψάχνοντας να βρούμε τι θα μαγειρέψουμε.
Τι θα θέλαμε να κάνει ή να πει το άτομο με το οποίο συνδεόμαστε συντροφικά / ερωτικά; Πιθανώς κάτι σαν:
"Μου φαίνεται να νιώθεις αναστάτωση για κάτι. Θέλεις να μιλήσεις γι' αυτό; Είμαι εδώ για σένα."Τι θα συνέβαινε αν αντ' αυτού έλεγε:
"Ε! Αυτό που κάνεις δεν είναι εντάξει. Σταμάτα το τώρα."Αυτή η αντίδραση ΔΕΝ θα λειτουργούσε καλά σε κανένα οικογενειακό πλαίσιο.
Όσον αφορά τα παιδιά απαντάμε συχνά στη συμπεριφορά τους και αγνοούμε τα συναισθήματα.
Το παιδί μας ήδη γνωρίζει ότι το να χτυπάει / βροντάει τις πόρτες δεν είναι εντάξει. Ή ότι οι φωνές δεν είναι ένας καλός τρόπος να ανταποκρινόμαστε σε κάτι που μας ενοχλεί. Δεν χρειάζεται να το ακούσει ξανά.
Αυτό που χρειάζεται είναι βοήθεια με τα μεγάλα συναισθήματα που το κατακλύζουν και το θέτουν σε λειτουργία και «αντιμετώπιση» έκτακτης ανάγκης.
Η επιθετικότητα είναι ένα μήνυμα, ακριβώς ίδιο με αυτό που οι ενήλικες δίνουμε όταν χτυπάμε τις πόρτες από τα ντουλάπια μας: "Είμαι αναστατωμένο!"Χρειάζεται να δείξουμε ενσυναίσθηση για να το ενημερώσουμε ότι λαμβάνουμε το μήνυμα, ώστε να καταλάβει ότι μπορεί να σταματήσει να το στέλνει.
Μπορούμε να πούμε ίσως κάτι σαν:
"Αγάπη μου! Δείχνεις αναστατωμένο. Καταλαβαίνω! Μπορείς να μου πεις πώς αισθάνεσαι. Είμαι εδώ για να βοηθήσω."Εάν το παιδί μας είναι μεγαλύτερο από 2 ετών, ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι το να χτυπάει πόρτες δεν είναι εντάξει. Έχει τις πληροφορίες που χρειάζεται.
Πρέπει να ανταποκριθούμε στο συναίσθημα που οδηγεί σε επιθετικότητα. Βοηθάμε με τα συναισθήματα και δεν εστιάζουμε στις συμπεριφορές.Πηγή: Sarah Rosensweet Peaceful Parenting
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις
