Όλα χωρούσαν στα 66 τετραγωνικά μέτρα σπίτι μας.
Έρωτας, αγαπη, να φάμε, να κοιμηθούμε, να κάνουμε μπάνιο, να παίξουμε & να μεγαλώσουμε τα 3 μας παιδιά!
Τι κι αν δεν υπήρχαν αποθηκευτικοί χώροι, εμείς τα χωρεσαμε όλα! Και ήμασταν κοντά, δίπλα δίπλα. Τα κορίτσια κοιμόντουσαν μαζί στο κάτω κρεβάτι της κουκετας, ενώ ο γιος μας στο επάνω.
Χωρουσαμε να κοιμηθούμε κι οι 5 στο διπλό κρεβάτι μερικές νύχτες.
Το λατρεύω αυτό το σπίτι
Όταν μάζευα την πραμάτεια μας να πάμε σε σπίτι τριπλάσιου μεγέθους ήξερα ότι θα λείψει η στενασιά που μας είχε κοντά τον έναν δίπλα στον άλλον, είχε ζέστη αυτή η στενασιά, είχε ευτυχία!
Όταν πήγαμε στο μεγαλύτερο σπίτι πήρε ο κάθε ένας τον χώρο του, το δωμάτιο του, μέχρι και το μπάνιο του. Χάθηκε η στενασιά, χάθηκε μαζί κι η ζέστη της...
Το αγαπώ αυτό το σπίτι
Μου θυμίζει πάντα αυτό που είχε πει κι ο αδικοχαμένος σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλανης σε μια συνέντευξη του από την πανάκριβη βίλα του στην Μύκονο πως 'στα υπόγεια είναι η θέα' όταν αναπολούσε την φτωχική ζωή του ως παιδί που έπαιζε σε ένα υπόγειο διαμέρισμα με τη γιαγιά & τη μαμά του για συντροφιά!
Δεν έχουν σημασία τα τετραγωνικά, αλλά αυτό το συναίσθημα που θρέφεις μέσα στους τοίχους είναι που έχει αξία!
