Η περίοδος προσαρμογής στους περισσότερους παιδικούς σταθμούς- ιδιωτικούς ή δημόσιους- είναι δεδομένη. Το παιδί δεν αποχωρίζεται τους γονείς άγαρμπα αλλά σταδιακά. Γνωρίζει τη δασκάλα του, αποκτά εμπιστοσύνη, νιώθει ασφάλεια στο νέο περιβάλλον και μετά η μαμά ή ο μπαμπάς φεύγουν. Κάθε σχολείο έχει λίγο διαφορετικό σύστημα, αλλά το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Το παιδί έχει τη δυνατότητα να πάρει τον χρόνο του μέχρι να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον.
Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και στις δραστηριότητες των παιδιών ή στους χώρους που απασχολούν μικρά παιδιά;
Πρόσφατα ακούσαμε την περίπτωση μιας μαμάς που λίγο- πολύ την χαρακτήρισαν "υπερβολική" επειδή δεν ήθελε να αφήσει την 4 ετών κόρη της μόνη της από την πρώτη μέρα στο μάθημα κολύμβησης.
Το γκρουπ ήταν για παιδιά 4-6 ετών και θα βρισκόντουσαν στη πισίνα μαζί με τη δασκάλα, χωρίς τους γονείς. Οι γονείς έβλεπαν τα παιδιά από ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, αλλά δεν μπορούσαν να παραμείνουν στον χώρο της πισίνας.
Η μαμά βλέποντας ότι η κόρη της είναι η μικρότερη και πως νιώθει αρκετά άβολα ζήτησε να παραμείνει στον χώρο για να την βλέπει η κόρη της, όμως η δασκάλα αρνήθηκε επικαλούμενη τους κανονισμούς και το "αν αφήσω εσάς, θα θέλουν κι οι υπόλοιποι".
Δεν εξετάζουμε αν είχε δίκιο η δασκάλα. Έπρεπε να ακολουθήσει τους κανονισμούς της πισίνας και να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή του μαθήματος. Εξετάζουμε, όμως, τους κανονισμούς. Αν κάποιο παιδί χρειάζεται προσαρμογή γιατί να μην έχει την ευκαιρία;
Πώς θα νιώσει ασφάλεια και πώς θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση- ειδικά όταν μιλάμε για αθλητισμό- όταν συστήνεται σε ένα καινούριο περιβάλλον τόσο άγαρμπα; Πώς θα νιώσει εμπιστοσύνη αν δεν ξέρει καν τη δασκάλα;
Οι μαμάδες χαρακτηριζόμαστε σε πολλές περιπτώσεις "υπερβολικές", αλλά δεν είμαστε. Είμαστε οι προστάτες του παιδιού μας όταν εκείνο δεν μπορεί να επικοινωνήσει το δίκιο του, τα δικαιώματά του και τις ανάγκες του. Μιλάμε για τα παιδιά μας όταν εκείνα δεν μπορούν. Κι ευτυχώς οι χαρακτηρισμοί δεν μας πτοούν. Κανείς δεν πρόκειται να μειώσει το μητρικό ένστικτο και την ανάγκης της μητέρας να προστατεύσει το παιδί της. Δεν είμαστε υπερβολικές, εκείνοι είναι λίγοι....
Γιατί ξέρουμε ότι το παιδί μας θα είναι ασφαλές, απλά θέλουμε να εξασφαλίσουμε κι ότι θα νιώθει ασφαλές!
