Οι σημερινοί γονείς έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό: Αμφισβητούμε τα πάντα! Αμφισβητούμε τους ψυχολόγους, τους ειδικούς, τους επιστήμονες, τους δημοσιογράφους. Όχι απαραίτητα επειδή πιστεύουμε ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα, αλλά κυρίως επειδή μας έχουν μάθει να μην τους εμπιστευόμαστε. Χρειάζεται μια ισορροπία. Χρειάζεται να διαλέγουμε ποιους θα εμπιστευόμαστε και ποιους όχι.
Αυτό που μας ενώνει είναι το χιούμορ (κι αυτό όχι πάντα). Μπορεί ένας ειδικός να πει δημόσια ότι οι σημερινοί γονείς δεν ξέρουν να βάζουν όρια και να γίνει επανάσταση στο διαδίκτυο. Να βρίζουν, να μειώνουν την επιστημονική άποψη, να ξεφτιλίζουν. Εάν όμως δουν ένα σκετς που λίγο-πολύ δείχνει το ίδιο, τότε- ναι- μπράβο, θα γελάσουν. Αυτό είναι η μαγεία της κωμωδίας.
Ο Ευθύμιος Κάλφας συνδυάζει και τα δύο. Συνδυάζει το χιούμορ με την ευστροφία του και το background του δημοσιογράφου. Έχει άποψη και ξέρει να την υποστηρίζει γιατί ακριβώς ξέρει ότι προέρχεται από παρατήρηση, έρευνα, κριτική σκέψη. Δεν σε βάζει σε διαδικασία να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του. Γελάς και κουνάς καταφατικά το κεφάλι γιατί με τον τρόπο που εκφράζεται δεν προσβάλλει.
Ναι, όλη αυτή η εισαγωγή γιατί πρόσφατα μοιράστηκε ένα βίντεο που ένωσε όλους τους γονείς. Κανείς δεν θίχτηκε ακόμα κι αν αναφερόταν σε όλους αυτούς μέσα στο βίντεό του. Κι αυτό είναι πολύ καλό. Γιατί μέσα από το χιούμορ αφήνει περιθώριο για προβληματισμό και όχι για εκρήξεις.
Όπως αναφέρει στο βίντεο, οι διαφορές ανάμεσα στον τρόπο που μας μεγάλωναν οι γονείς μας και στον τρόπο που μεγαλώνουμε εμείς τα παιδιά μας είναι εντελώς διαφορετικός. "Έχω φίλο που δεν έχει αφήσει το παιδί του 10 χρονών να δει τον Βασιλιά των Λιονταριών για να μη σοκαριστεί με τον θάνατο του Μουφάσα. Εμάς μας είχαν πάει 7 χρονών να δούμε τον Τιτανικό. Είδαμε 1500 ανθρώπους να πνίγονται μπροστά στα μάτια μας", λέει χαρακτηριστικά.
"Να χτυπιέμαι στο σούπερ μάρκετ επειδή θέλω να φάω γλυκό και να ουρλιάζω στους διαδρόμους; Θα με βρίσκατε κρεμασμένο στα κρέατα στο κρεοπωλείο. Τώρα βλέπεις ένα παιδί να χτυπιέται και χαμηλώνει κάτω η μητέρα και του λέει: 'καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις πιεσμένος'! Εμάς μας έπαιρναν και μας πετούσαν στο καρότσι και έριχναν και πράγματα από πάνω για να μην μπορούμε να ουρλιάξουμε", λέει κι ακριβώς έτσι παρουσιάζει τα δύο άκρα σε αυτές τις δύο γενιές γονιών.
Γονείς τότε vs Γονείς σήμερα
Στα 90s οι γονείς είχαν μια διαφορετική προσέγγιση απέναντι στα παιδιά. Η λογική ήταν πιο… εγωκεντρική. Δεν φοβόντουσαν να μας εκθέσουν σε έντονες εικόνες ή δύσκολες καταστάσεις, γιατί πίστευαν ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να τις διαχειρίζονται. Η βασική διαφορά με το σήμερα; Τα όρια τα έβαζαν κυρίως οι κοινωνικές νόρμες και οι γονεϊκές αξίες. Δηλαδή εκτιμούσαν περισσότερο το τι θεωρείται κατάλληλο ή ανεκτό σε μια δεδομένη ηλικία και όχι τόσο τις ανάγκες ή τις φοβίες του παιδιού.
Σήμερα η προσέγγιση έχει γυρίσει 180 μοίρες. Η παιδοκεντρική γονεϊκότητα έχει ως βάση την ψυχολογική ασφάλεια του παιδιού. Τα όρια τα καθορίζει πλέον κατά πολύ η έγνοια του γονιού να μην προκαλέσει κάποιο συναισθηματικό τραύμα. Η προτεραιότητα είναι η συναισθηματική ηρεμία και η ασφάλεια του παιδιού, ενώ η "αντοχή" ή η επαφή με τη πραγματικότητα έρχεται- αν έρθει- σε δεύτερη μοίρα.
Δεν υπάρχει καλό ή κακό, Υπάρχει καλό και καλύτερο!
Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος, όπως και καμιά προσέγγιση δεν είναι τέλεια. Η εγωκεντρική προσέγγιση των 90s μπορεί να έκανε τα παιδιά πιο ανθεκτικά, αλλά ίσως με υψηλό ψυχολογικό κόστος που οι σημερινοί γονείς αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά. Η παιδοκεντρική φροντίδα που ακολουθούμε εμείς είναι τρυφερή και στοργική, αλλά χωρίς όρια ενδέχεται να περιορίζει την εμπειρία της ζωής και την ανάπτυξη δεξιοτήτων αντιμετώπισης δυσκολιών.
Δουλειά των σημερινών γονιών είναι να βρουν τη χρυσή τομή: Όρια που προστατεύουν αλλά δεν απομονώνουν, καθοδηγούν χωρίς να ελέγχουν απόλυτα και ταυτόχρονα αφήνουν χώρο για ανακάλυψη και συναισθηματική ωριμότητα.
Γιατί τόσο στα 90s όσο και σήμερα, η γονεϊκότητα είναι πάντα μια συνεχής ισορροπία ανάμεσα στο "μην αφήνεις το παιδί να καεί" και στο "άφησέ το να μάθει να στέκεται στη φωτιά". Και η μεγαλύτερη πρόκληση των σημερινών γονιών είναι να καταλάβουμε πού τελειώνει η προστασία και πού ξεκινά η υπερπροστασία.
Διαβάστε Επίσης
