Υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά. Που τα νιώθουν όλα πολύ έντονα και συνήθως πολύ αρνητικά. Που χάνει η ομάδα του στο ποδόσφαιρο και κλαίει για ώρες επειδή σκέφτεται ότι πάντα θα χάνουν. Που βρέχει και σκέφτεται ότι δεν θα ξαναπαίξει στην παιδική χαρά με τους φίλους του. Που πέφτει κάτι το ποτηράκι και πιστεύει ότι είναι ό,τι χειρότερο συνέβη.
Αν έχεις ένα τέτοιο παιδί και έχεις προσπαθήσει να του δείξεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων, να του πεις ότι "μπορεί σήμερα να βρέχει, αλλά αύριο θα έχει ήλιο", τότε μάλλον θα έχεις καταλάβει ότι πολλές φορές αυτή η προσέγγιση φέρνει ακόμα μεγαλύτερο ξέσπασμα. Κάπου σε αυτά που του λες το κάνουν να νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνεις.
Πώς μπορείς, λοιπόν, να βοηθήσεις ένα παιδί που τα βλέπει όλα αρνητικά;
Το "παιχνίδι" που ανακάλυψα και με βοήθησε να δείξω στο παιδί μου πώς να διαχειρίζονται τις προκλήσεις που συναντά καθημερινά είναι το πολύ απλό "δυστυχώς- ευτυχώς". Για κάθε "δυστυχώς" δηλαδή λέμε και κάποια "ευτυχώς".
"Δυστυχώς βρέχει και δεν μπορούμε να πάμε στην παιδική χαρά" αλλά "ευτυχώς θα κάτσουμε σπίτι και θα πιουμε ζεστή σοκολάτα" (αποφεύγω το αύριο γιατί είναι μακριά. Προσπαθώ να βρώ τη θετική εναλλακτική σε αυτό που θα γίνει τώρα"
Παράδειγμα: Πρέπει να φύγουμε από την παιδική χαρά"Δυστυχώς πρέπει να φύγουμε από την παιδική χαρά" αλλά "ευτυχώς μας περιμένουν μακαρόνια με κιμά στο σπίτι" ή "ευτυχώς θα προλάβουμε να δούμε το αγαπημένο σου παιδικό πριν το φαγητό".
Στην αρχή μπορεί να δεις ότι θα συζητάτε περισσότερο για το "δυστυχώς" θα φέρνει αντιρρήσεις, μπορεί να κλαίει. Θα δυσκολεύεται να το αποδεχτεί. Όταν, όμως, συνηθίσει ότι μετά από κάθε "δυστυχώς" υπάρχει κι ένα "ευτυχώς", θα ανυπομονεί να δει ποιο είναι αυτό.
Έτσι και με τον γιο μου, γκρίνιαζε πολύ με τα δυστυχώς, μέχρι που μια μέρα, απλά με άκουσε να το λέω και είπε: "Μαμά ποιο είναι το ευτυχώς;"
