Αν, συχνά είμαι η "χειρότερη μαμά του κόσμου" επειδή βάζω όρια - ας είμαι

Έτσι με αποκάλεσε σήμερα το πρωί η 8χρονη κόρη μου. Και αυτός ο τίτλος μου ανήκει δικαιωματικά, διότι:

1. Δεν την άφησα να φύγει για το σχολείο χωρίς καλσόν όπως ήθελε, με 8 βαθμούς έξω, αλλά έπρεπε να δείξει στις φίλες της το Body Tatoo που έκανε στην γάμπα της, το Σάββατο στο πάρτι φίλης της … 2. Δεν την άφησα να φάει το 3^ο Cup Cake από αυτά που φτιάξαμε για την γιορτή του σχολείου (το ότι κάθισα μαζί της και με την κολλητή της όλο το Σάββατο πρωί να τα φτιάξουμε, δεν μετράει!!) 3. Προτίμησα να πάω για καφέ με μία φίλη μου, την Κυριακή το απόγευμα, αντί να την πάω σινεμά. Το ότι έτρεχα όλο το ΣΚ από πάρτι σε πάρτι και από Bazaar σε Bazaar, έπειτα από μαγειρική, φιλοξενία φίλων της, λοιπών υποχρεώσεων (όπως το μαγευτικό Σαββατιάτικο Super marketing!), κλπ, και πάλι δεν μετράει… 4. Δεν τη βοήθησα να συμμαζέψει το δωμάτιό της, μετά το παιχνίδι που είχε με φίλες της…

Ε ναι λοιπόν! Με υπερηφάνεια και τιμή, ανακοινώνω ότι είμαι η «Χειρότερη μαμά του κόσμου!»

Γιατί τολμώ να βάζω και τις δικές μου ανάγκες μπροστά. - Δεν σε νοιάζει που μερικές φορές γίνεσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου; … μου λέει.

- Όχι αγάπη μου! απάντησα. Αν αυτό σημαίνει ότι δεν γίνονται όλα όπως τα θέλεις και ότι προσέχω και τον εαυτό μου, εκτός από εσένα, δεν νομίζω ότι είναι και πολύ κακό!.

Ειλικρινά, αυτός είναι τίτλος τιμής όταν:

- Καταφέρνουμε και βάζουμε τις «κόκκινες γραμμές», όταν τα όρια της παιδικής ανεξαρτησίας και πρωτοβουλίας, δοκιμάζονται.

- Έχουμε κάνει αυτά που θεωρούμε σωστά για το ρόλο μας και κρατάμε και κάτι ρέστα για τον εαυτό μας…

- Οι επιθυμίες του παιδιού αναμετρούνται με την κοινή λογική (π.χ. με βάση τις καιρικές συνθήκες) και βγαίνει κερδισμένο το 2^ο!

- Καταφέρνουμε να βάλουμε τις ενοχές μας στην άκρη και απολαμβάνουμε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μας, τους φίλους μας ή τον σύντροφό μας. Εάν είστε Single mom, βάλτε ένα διπλό πόντο σε αυτό το κουτί!

Στο κάτω-κάτω, πείτε μου, τι στη ζωή είναι ΤΕΛΕΙΟ;;

Το να είμαστε Super Woman, είναι κάτι που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας, τελικά ή όχι;

Μήπως έτσι, εκτός απ'το να γινόμαστε εν δυνάμει νευρωτικές και να δημιουργούμε στον εαυτό μας συσσωρευτικό στρες, τα οδηγούμε στην «τελειομανία»; Μια τελειομανία, που γίνετε πρότυπο προς μίμηση στο παιδί με αποτέλεσμα όταν μεγαλώσει να πάθει ακριβώς τα ίδια; Ίσως και χειρότερα, αν δεχτούμε ότι κάθε επόμενη γενιά θέλει να ξεπεράσει την προηγούμενη.

Η μητέρα μου κάποτε μου είχε πει μία σοφή κουβέντα:

«Μην περιμένεις ευχαριστώ από το παιδί σου. Δεν θα σου το πει. Πάντα κάτι άλλο θα έπρεπε να έχεις κάνει καλύτερα…»

Πόσο δίκιο έχει!

Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι, ό,τι κάνουμε πρέπει να το κάνουμε για εμάς. Για να νιώθουμε εμείς «η καλύτερη μαμά του κόσμου», όχι για να το ακούσουμε από τα χείλη τους…

Και ναι, είναι εντάξει να μην είμαστε συνεχώς μπροστά στον αγώνα της ΤΕΛΕΙΑΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ.

Κάποτε, είμαι σίγουρη ότι και η κόρη μου θα καταλάβει, πόσο σπουδαίο μάθημα είναι αυτό….

Με αγάπη,

Η Χειρότερη Μαμά του Κόσμου

Δρ. Κατερίνα Αθανασίου