Τα παιδιά μου έβλεπαν εμένα και τον μπαμπά τους να μιλάμε συνέχεια για πρακτικά θέματα. Σπάνια έβλεπαν την τρυφερότητα, την αγάπη, την ομαδικότητα και τη συντροφικότητα. Φυσικά όλα αυτά τα ένιωθαν, αλλά ήθελα να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα σύντροφο που σε στηρίζει.
Ξεκίνησα λοιπόν να τους μιλάω για τον μπαμπά τους. Όχι ανούσια πράγματα αλλά πολύ συγκεκριμένα. Άρχισα να τον "παινεύω". Έλεγα "πόσο καλός είναι που ξενύχτησε για να μας φτιάξει το καζανάκι" ή "ο μπαμπάς σήμερα μου έκανε μια έκπληξη. Μου έφερε την αγαπημένη μου σοκολάτα".
Μια μέρα η 6χρονη κόρη μου - που δεν το συνήθιε- μπήκε μέσα στην κουζίνα. Περίμενα να ζητήσει φαγητό. Αλλά είπε "μαμά είναι πολύ καθαρά εδώ μέσα. Σε ευχαριστώ"!
Στην αρχή εντυπωσιάστηκα. Και μετά το συνειδητοποίησα. Είχα μάθει στα παιδιά τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Τους είχα μάθει να παρατηρούν τα καλά που κάνουμε όχι τα άσχημα. Και τους είχα μάθει ότι όταν κάποιος μας στηρίζει θέλουμε να το εκφράσουμε και να του πουμε ευχαριστώ!
Η ευγνωμοσύνη και η εκτίμηση είναι κάτι που έρχεται μέσα από την παρατήρηση. Να σταματάς για λίγο και να σκέφτεσαι όλα όσα κάνουν για σένα και όλα όσα έχεις. Και να είσαι ευγνώμων για αυτά. Να το εκφράζεις γιατί είναι κάτι θετικό!
Διαβάστε Επίσης
