Είναι η “κακή” συμπεριφορά των παιδιών μας πάντα κακή; Ή μήπως ενοχλούμαστε με κάποια πράγματα που κάνουν τα παιδιά ενώ στην πραγματικότητα δεν μας δείχνουν ασέβεια ή αγένεια απλά επικοινωνούν με έντονο τρόπο ότι χρειάζονται βοήθεια;
Αν δούμε τι κρύβεται πίσω από την “αγένεια” των παιδιών ή μάλλον αυτό που μπορεί να θεωρείται αγένεια, τότε ίσως καταφέρουμε να τα καταλάβουμε περισσότερο και να κατανοήσουμε ότι τα παιδιά πολλές φορές δεν έχουν τα 'εργαλεία' για να εκφράσουν όπως εμείς τα έντονα συναισθήματά τους.
Εμείς εκνευριζόμαστε γιατί έχουμε μάθει ότι όταν κάποιος αντιμιλάει το κάνει επειδή δεν σέβεται ή δεν υπολογίζει έναν μεγαλύτερό του. Στην πραγματικότητα, όμως, συχνά όταν τα παιδιά αντιμιλούν το κάνουν επειδή νιώθουν ότι κανείς τους ακούει και δεν τους καταλαβαίνει!
Εμείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας αλλά εκείνα δεν ακολουθούν όσα τους λέμε. Δεν πλένουν τα δόντια τους και δεν κοιμούνται νωρίς. Όταν τα παιδιά δεν κάνουν αυτό που τους λέμε, όμως, δεν το κάνουν γιατί μας αμφισβητούν αλλά επειδή έχουν ανάγκη από περισσότερη αυτονομία και ευθύνες. Αυτό που θέλουν είναι να συνεργαστούν μαζί μας αλλά όχι μέσα από εντολές!
Όταν μας αγνοούνΕμείς πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας πρέπει να ακούν όσα τους λέμε, όποτε τους το λέμε. Εκείνα, όμως, μπορεί να ασχολούνται με κάτι άλλο, να έχουν απορροφηθεί σε κάτι. Αυτό που χρειάζονται από εμάς είναι να καταλαβαίνουμε πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να τους μιλήσουμε. Όπως θα κάναμε με έναν φίλο ή με κάποιον άλλο ενήλικα.
Όταν δεν λένε 'ευχαριστώ'Πιστεύουμε ότι ένα ευγενικό παιδί πρέπει πάντα να λέει 'ευχαριστώ' όταν του προσφέρουμε κάτι. Δεν είναι, όμως, οι ηλικίες έτοιμες για να το κάνουν. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα τις κοινωνικές δεξιότητες για να καταλάβουν την προσπάθεια που κάνει κάποιος για να τους προσφέρει κάτι. Δεν είναι αγενή απλά δεν ξέρουν ακόμα “πότε” πρέπει να πουν ευχαριστώ!
