Κάποια στιγμή είπα στον γιο μου “είσαι πολύ έξυπνος” - κάτι που του έλεγα σχεδόν καθημερινά μαζί με το “είσαι το πιο όμορφο αγόρι” και το “καλύτερο παιδί” -κι εκείνος εκνευρίστηκε. “Όλο αυτό λες” μου είπε κι εγώ του εξήγησα ότι το εννοούσα. Κατάλαβα, όμως, ότι τον πίεζε. Και πως δεν του άρεσε ιδιαίτερα. Ζητούσε από εμένα πιο ουσιαστικά κομπλιμέντα, μια επιβεβαίωση για όσα καταφέρνει και όχι απαραίτητα ήδη γνωρίζω ότι είναι.
'Έτσι έψαξα να βρω τρόπους για να επιβεβαιώνω στοιχεία του χαρακτήρα του που με εντυπωσιάζουν, πράγματα που κάνει και δείχνει ότι είναι έξυπνος χωρίς απλά να λέω “είσαι πανέξυπνος”.
“Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι”: Εστιάζουμε στη φαντασία, στη λογική σκέψη, στο συναίσθημα που μας δημιουργεί η εξυπνάδα.
“Είσαι ευγενική και βοηθάς τους άλλους”: Δείχνουμε ότι εκτιμούμε την ενσυναίσθηση που δείχνει.
“Είμαι περήφανη για την αποφασιστικότητά σου και την προσπάθειά σου”: Επαινούμε τα στοιχεία του χαρακτήρα και όχι το αποτέλεσμα.
“Θαυμάζω το πάθος σου για γνώση και την περιέργειά σου”: Εστιάζουμε στα στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού που το βοηθούν να διαβάζει, να μαθαίνει, να ρωτάει.
“Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που λύνεις προβλήματα”: Επιβεβαιώνουμε την προσπάθεια να λύσει ένα πρόβλημά του, να εκφραστεί, να ζητήσει βοήθεια,να βρίσκει λύσεις.
Διάβασε επίσης:
