Το παιδί γκρινιάζει. Όσο και να σκέφτεσαι ότι εκείνη τη στιγμή εκφράζει τα συναισθήματά του, όσο κι αν θέσεις όρια λέγοντάς του να χρησιμοποιήσει την "καλή φωνή του" αλλιώς θα πρέπει να πας στο δωμάτιό σου για να μην ακούς, όσο κι αν πιστεύεις ότι θα σταματήσει, το παιδί μπορεί να συνεχίζει να γκρινιάζει. Μπορούμε, αλήθεια, να αγνοήσουμε μια τέτοια συμπεριφορά; Και ποιες συμπεριφορές πρέπει να αγνοούμε ως μια αποτελεσματικότερη αντίδραση και ποιες όχι;
Φυσικά, οποιαδήποτε συμπεριφορά ξεπερνάει τα όρια που έχουμε θέσει ως οικογένεια, μια συμπεριφορά που είναι επικίνδυνη ή προσβάλει κάποιον άλλο δεν γίνεται να αγνοηθεί. Από την άλλη, οι μικρές ενοχλητικές συμπεριφορές θα εξαφανίζονταν ως διά μαγείας αν απλά τις αγνοούσαμε; Όχι απαραίτητα, γιατί ακόμα κι όταν "αγνοούμε" πρέπει να το κάνουμε σωστά. Ψεύτικο κλάμα και υπερβολές: Γιατί μερικές φορές τα παιδιά υπερβάλλουν στις αντιδράσεις τους;
Πώς αγννούμε σωστά;
Η αντίδρασή μας σε μια συμπεριφορά που δεν την ανεχόμαστε έχει μεγάλη σημασία. Για να μειώσουμε τόσο το δικό μας άγχος όσο και το στρες που μπορεί να δημιουργηθεί στο παιδί, αρκεί να "αγνοήσουμε" τα άσχημα αναγνωρίζοντας μόνο τα καλά.
Για παράδειγμα, αν το παιδί έχει ξεκινήσει να μαζεύει τα παιχνίδια του αλλά ταυτόχρονα γκρινιάζει ότι κουράστηκε ή αν έχει ξεκινήσει να τρώει τα λαχανικά του αλλά στην πορεία λέει "μπλιαχ" και τα πετάει στο τραπέζι, δεν χρειάζεται να το επιπλήξουμε για την κακή συμπεριφορά. Αντίθετα, σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν αποτελεσματικό να το επιβραβεύσουμε για τα θετικά. "Σε ευχαριστώ που με βοηθάς να μαζέψουμε τα παιχνίδια" ή "μπράβο που δοκίμασες τα λαχανικά σου".
Εάν αγνοήσουμε τα αρνητικά τότε θα ενισχύσουμε την αναγνώριση της θετικής συμπεριφοράς, θα δημιουργήσουμε μια πιο στενή επικοινωνία με το παιδί και δεν δημιουργήσουμε την αίσθηση στο παιδί μας ότι η κακή συμπεριφορά είναι κάτι που το χαρακτηρίζει.
