Είχαμε περάσει την τέλεια μέρα. Είχαμε πάει βόλτα, είχαμε παίξει, είχαμε φάει παγωτό, είχαμε δει παιδική ταινία. Εννοείται είχα κουραστεί κι εννοείται ότι τα μισά δεν ήθελα να τα κάνω. Όμως είχα χρόνο κι ήθελα να περάσουμε τέλεια με το παιδί.
Όταν επιστρέφαμε σπίτι (κι εγώ σκεφτόμουν ότι επιτέλους θα ξεκουραστώ) ξεκίνησε... η αχαριστία: Γκρίνια, κλάμα και απαιτήσεις. "Θέλω κι άλλο παγωτό" και "δεν θέλω να περπατήσω άλλο".
"Μα είναι δυνατόν να περάσαμε τόσο τέλεια και να ζητάει κι άλλα;" αναρωτήθηκα. Κι όταν είπα όχι στο παγωτό, ξεκίνησε τα "είσαι η χειρότερη μαμά". Ήμουν έτοιμη να εκνευριστώ γιατί μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε η σκέψη ή μάλλον το trigger "μα πώς έγινε τόσο αχάριστο;".
Τότε, όμως, θυμήθηκα ότι τα παιδιά δεν είναι αχάριστα. Κάτι άλλο ήθελε να μου πει κι ακόμα δεν ήξερε πώς να το εκφράσει. Αντί, λοιόν, να ξεκινήσω κήρυγμα για το "γιατί δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι" και γιατί "πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη", παρατήρησα.
Ανακάλυψα ότι α. είχε κουραστεί β. είχε χτυπήσει στο πόδι (όχι σοβαρά) γ. διψούσε και δ.δεν ήθελε να φύγουμε.
Η γκρίνια και αυτό που μετέφρασα ως αχαριστία ήταν απλά ένας τρόπος για να διαχειριστεί τα έντονα συναισθήματα που ένιωθε εκείνη τη στιγμή.
Τι έκανα:
-Πήραμε νερό και τοστ
-Έδωσα φιλάκι στη πληγή (έτσι περνάει!)
-Καθίσαμε για λίγη ώρα και μιλήσαμε για όλα τα ωραία που είχαμε κάνει μέσα στη μέρα
-Όταν ηρέμησε, συζητήσαμε για το πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να σταματήσεις κάτι που σου αρέσει για να κάνεις κάτι άλλο
-Πιο ήρεμα, εξήγησα ότι βραδιάζει και πώς στο σπίτι θα φάμε και θα ξεκουραστούμε για να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάτι συναρπαστικό την επόμενη μέρα!
Το μυστικό είναι να μην παίρνουμε τίποτα προσωπικά. Να μην σκεφτόμαστε ότι δεν κάνουμε καλή δουλειά ως γονείς και πως τα παιδιά είναι αχάριστα ή κακομαθημένα. Απλά εκφράζονται κι εμείς τους μαθαίνουμε καθημερινά τι σημαίνει ψυχραιμία, ευγνωμοσύνη και ισορροπία με τις πράξεις μας και τη συμπεριφορά μας.
