Είναι από αυτές τις ειδήσεις που δεν ξέρεις κατά πόσο έχουν επικοινωνηθεί σωστά, εάν είναι fake news ή αν είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει πολλή σημασία, γιατί δεν είναι μια είδηση που προκαλεί μεγάλο σοκ. Το έχουμε ξανακούσει: Μια διευθύντρια ζήτησε από τους μαθητές να μην πηγαίνουν στο σχολείο με σαγιονάρες, με crop top και σορτσάκια, ενώ τους είπε να "κάνουν μπάνιο" και να απενεργοποιούν τα κινητά.
Όπως μεταφέρθηκε η είδηση στο διαδίκτυο, η διεθύντρια είπε: "Έξω από εδώ υπεύθυνοι για τα ρούχα σας είναι οι γονείς σας – εδώ μέσα είμαι εγώ", απαιτώντας να μην φορούν κροπ τοπ, σορτσάκια και σαγιονάρες ενώ τους είπε πως θα κάνει εφόδους στις τάξεις για να ελέγjει αν κάποιος έχει ενεργοποιημένο το κινητό του. Μάλιστα, όπως αναφέρεται, είπε πως θα πρέπει "να πλένονται και να κάνουν μπάνιο".
Οι γονείς που το σχολίασαν στα social media μοιράστηκαν. Κάποιοι σχολίασαν ότι είναι καταπιεστικό για τα παιδιά, ότι πρέπει να εκφράζονται όπως θέλουν- ειδικά στην εφηβεία- και το σχολείο πρέπει να είναι ένας χώρος όπου τα παιδιά θα θέλουν να πηγαίνουν, να εκφράζονται και να νιώθουν ασφάλεια για να το κάνουν.
Κάποιοι σχολίασαν ότι επιτέλους βρέθηκε ένας εκπαιδευτικός που είπε αυτό που έπρεπε: Να βάλει όρια και κανόνες στο σχολείο ώστε να μην υπάρχουν συμπεριφορές που είναι ακατάλληλες για το σχολικό περιβάλλον.
Ουσιαστικά, όμως, δεν γνωρίζουμε το πιο σημαντικό. Πώς επικοινωνήθηκαν στους μαθητές οι συγκεκριμένοι κανόνες. Έγινε σε κλίμα κατανόησης και συνεργασίας; Εξήγησε στα παιδιά τους λόγους; Άκουσε τις ανησυχίες τους ή τους προβληματισμούς τους σχετικά με αυτό που τους ζητάει; Θέλησε με τα εκπαιδευτικά εργαλεία και την εμπειρία που έχει να το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αποτελεσματική;
Η επιβολή τιμωρίας αλόγιστα, η αυστηρότητα, η καταπίεση είναι κάτι που οι πλαιότερες γενιές έχουμε μάθει καλά στο σχολείο. Ο φόβος μας έκανε να συμμορφωνόμαστε. Ήμασταν σωστοί στο σχολείο, αλλά δεν το αγαπήσαμε ποτέ. Δεν αγαπήσαμε τη γνώση, δεν μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να διαπραγματευόμαστε, να διαφωνούμε και να τα βρίσκουμε. Κι αν το μάθαμε, σίγουρα είχαμε κάποιον δάσκαλο που μας έκανε να δούμε το σχολείο αλλιώς.
Θέλουμε ως γονείς το σχολείο να γίνει ένας χώρος όπου τα παιδιά θα χαίρονται να πηγαίνουν καθημερινά; Να νιώθουν ασφάλεια να εκφράζονται όπως θέλουν; Να μάθουν να εκφράζονται σεβόμενα τον εαυτό τους και τους άλλους; Για να μάθεις σε κάποιον να σέβεται, πρέπει να σέβεσαι πρώτα τον ρόλο σου ως εκπαιδευτικός κι έπειτα να σέβεσαι και την ατομικότητα του μαθητή. Κι ελπίζουμε όποιος δάσκαλος θελήσει να θέσει όρια -που χρειάζονται στους μαθητές- να το θυμάται αυτό.
