Η προσαρμογή στο σχολείο είναι δύσκολη για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς. Το παιδί μπορεί να κλαίει, να μην θέλει να κάτσει μόνο του χωρίς εσένα, να δείχνει ότι φοβάται, να πιάνεται από πάνω σου και να μη φεύγει από την αγκαλιά σου.
Ο ρόλος του γονιού είναι δύσκολος αφού πρέπει να διαχειριστεί τη δική του συναισθηματική φόρτιση εκείνη τη στιγμή αλλά και να επιδείξει ψυχραιμία για να μπορέσει να καθησυχάσει το παιδί και να του εμπνεύσει μια ασφάλεια.
Ο γονιός μαθαίνει κι αυτός να αποχωρίζεται το παιδί, μαθαίνει ότι το κλάμα του παιδιού του είναι φυσιολογικό, μαθαίνει πώς να αντιμετωπίσει τον αποχωρισμό και τη δική του ανασφάλεια για το πώς θα μείνει το παιδί του μόνο του για πρώτη φορά χωρίς εκείνον.
Σύμφωνα με τη ψυχοπαιδαγωγό Ευτυχία Βαρσαμή ένα λάθος που κάνουμε οι γονείς είναι να προσπαθούμε να σταματήσουμε το κλάμα. Όπως λέει, όμως, το παιδί εκείνη τη στιγμή χρειάζεται ενσυναίσθηση και ασφάλεια. "Το κλάμα είναι φυσιολογικό, ο αποχωρισμός δύσκολος και το άγχος κοινό και για τις δύο πλευρές. Δεν χρειάζεται να βιαστούμε να σταματήσουμε το κλάμα ή να κρύψουμε την αγωνία μας.Χρειάζεται να σταθούμε δίπλα στο παιδί, να μοιραστούμε λόγια κατανόησης και εμπιστοσύνης, να του δείξουμε ότι δεν είναι μόνο του".
Είναι μια πρώτη ευκαιρία το παιδί να μάθει να χτίζει ανθεκτικότητα. Μέρα με τη μέρα θα καταλάβει ότι έχει εμπιστοσύνη στη σχέση μας- ειδικά όταν βλέπει ότι κάθε μεσημέρι επιστρέφουμε να το παραλάβουμε (όπως έχουμε υποσχεθεί). Έτσι θα νιώθει ασφάλεια και την αγάπη μας. Η μετάβαση είναι πιο ομαλή όταν ξέρει ότι το στηρίζουμε και κατανοούμε τα συναισθήματά του.
Διαβάστε Επίσης
