Δεν μπορεί να δέσει τα κορδόνια και εκνευρίζεται, τα παρατάει. Δεν έβαλε καλάθι στον αγώνα και δεν θέλει να ξαναπάει στην προπόνηση. Δεν κάνει τις ασκήσεις σωστά και δεν θέλει να ξαναπάει στο μάθημα. Τα παιδιά θέλουν να είναι καλά σε κάτι κι εμείς πρέπει να τους μάθουμε πώς να δείχνουν υπομονή, συνέπεια και να μην τα παρατάνε. Πώς το κάνουμε αυτό; Η ψυχολόγος Becky Kennedy έχει φτιάξει ένα όμορφο "παιχνίδι" που δείχνει στα παιδιά της κάθε φορά που αγανακτούν με κάτι. Έτσι τους μαθαίνει ότι κανείς δεν πέτυχε κάτι μέσα σε μια μέρα και πώς χρειάζεται χρόνος και υπομονή/επιμονή για να τα καταφέρεις. Τους διδάσκει ότι αυτό είναι κάτι που το περνάμε όλοι και πώς υπάρχουν τρόποι να το διαχειριστείς.
Τι κάνει:
Σε ένα χαρτί γράφει "χώρος εκμάθησης" και εξηγεί πως όταν οι άνθρωποι, παιδιά και μεγάλοι, ξεκινάμε κάτι καινούριο, περνάμε όλοι λίγο χρόνο στον "χώρο εκμάθησης". Στην αριστερή πλευρά γράφει "δεν το ξέρω" και στη δέξια γράφει "το ξέρω". Ο χώρος ενδιάμεσα είναι "ο χώρος εκμάθησης". Κάποιες φορές ξεκινάμε και πηγαίνουμε ευθεία προς το "το ξέρω", κάποιες φορές κάνουμε μια καμπύλη προς τα κάτω ή προς τα πάνω και χάνουμε λίγο χρόνο. Εξηγούμε στο παιδί πως όλοι όταν βρισκόμαστε στην περίοδο εκμάθησης νιώθουμε αγανάκτηση, απογοήτευση. Κι αυτό το συναίσθημα μας δείχνει ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εκμάθηση. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι κάθε νέα προσπάθεια μας κάνει να νιώθουμε απογποήτευση ή αγανάκτηση, όμως είναι μέρος της διαδικασίας για να μάθουμε. Όπως λέει, άλλωστε, και η ψυχολόγος όταν δουν αυτό που νιώθουν στο χαρτί, τότε είναι πιο πιθανό να το κατανοήσουν και να μπορέσουν να το διαχειριστούν.
View this post on Instagram
