Νέα Μητέρα, ό,τι κι αν νιώθεις,
σε καταλαβαίνω.
Γιατί κι εγώ περπατάω αυτό το μονοπάτι.
Και είναι το πιο δύσκολο και το πιο αποκαλυπτικό που έχω ζήσει.
Δεν είναι ρόλος. Δεν είναι φάση ή θέση.
Είναι μετάβαση. Ξεγύμνωμα. Κάθαρση.
Είναι σαν να περνάς μέσα από την Άβυσσο.
Τα παιδιά σε κρατούν σε έναν καθρέφτη χωρίς οίκτο, αλλά με άπειρη αγάπη. Σου δείχνουν πώς να είσαι ολόκληρη. Κι εσύ όχι μόνο το αντέχεις, αλλά το βιώνεις και το μαθαίνεις.
Στα μάτια τους βλέπω όλα τα λάθη και τα σωστά της ανθρωπότητας.
Τα δικά μου λάθη και τα σωστά, όσα ήξερα, κι όσα δεν ήξερα.
Πληγώνομαι. Θεραπεύομαι. Πέφτω. Σηκώνομαι.
Η συνύπαρξη μαζί τους με δεν περιγράφεται με λόγια. Καθημερινός αγώνας με το Εγώ.
Κι εγώ, προσπαθώ. Ξεπερνώ τα όριά μου. Ξανά και ξανά. Και μόλις νιώθω πως δεν μπορώ άλλο, με αγκαλιάζουν ή με κοιτάζουν αυτοί οι μικροσκοπικοί άνθρωποι. Με αποδέχονται. Όπως είμαι. Κι αυτό αρκεί.
Σε καταλαβαίνω Νέα Μητέρα.
Κι αν μπορούσα να σε πάρω αγκαλιά, θα σου έλεγα: "Τα πας μια χαρά. Είσαι υπέροχη όπως είσαι. Όπως παλεύεις. Όπως προχωράς."
Δεν είσαι μόνη σου. Είμαστε πολλές. Και κρατιόμαστε χέρι με χέρι, ακόμα κι αν δεν βλέπουμε η μία την άλλη.
Κουράγιο Νέα Μητέρα. Δεν είσαι μόνη σου.
Με όλη μου την αγάπη, Τζωρτζίνα
Από την Τζωρτζίνα Τάτση
